2009

Wytnij sobie kwiatek czyli jak ozdobić stół - spotkanie autorskie z Panem Rajmundem Królikiem 
16.12.2009 r.

Gościem ostatniego w 2009 roku spotkania autorskiego był Pan Rajmund Królik. Rodowity Świebodziczanin i mieszkaniec naszego miasta. W tym roku wydał dwie książki poświęcone carvingowi. Carving to dekorowanie stołu i potraw wycinanymi czy wręcz rzeźbionymi warzywami i owocami. Fantazyjnie powycinane dodają niezwykłej wręcz atrakcyjności potrawom jak i samemu stołowi. Sztuka carvingu wywodzi się z Tajlandii i jest bardzo stara a jej powstanie wiąże się z tajskim świętem nazwanym Loi Kratong. 

Obchody tego święta w Tajlandii łudząco przypominają nasz rodzimy, świętojański obrzęd puszczania wianków na wodę. Kratong to właśnie kompozycja kwiatowa puszczana na wodę. Setki lat temu, jedna z poddanych króla tajskiego ozdobiła swoją kompozycję wyrzeźbionym ptakiem (z jakiego owocu lub warzywa o tym historia milczy) i od tego czasu carving traktowany jest w Tajlandii niemal jako sztuka narodowa.

Wiele warzyw i owoców nadaje się do rzeźbienia, zarówno tych małych jak i większych. Przepięknie wyglądają róże powycinane z buraków i białej rzodkwi, tulipany z marchwi, wazon z cukinii czy świecznik z melona. Również większa forma w tej sztuce jest możliwa. Arbuz może posłużyć jako duża dekoracja kwiatowa ale również można wyciąć z niego arbuzowy torcik.

Większość z tych kompozycji została zaprezentowana przez Pana Rajmunda Królika podczas spotkania autorskiego, którego częścią był pokaz sztuki carvingu. W okresie świątecznym, do którego zbliżamy się wielkimi krokami może przydać się kilka nowych pomysłów na ozdobę stołu.

Nie jest oczywiście możliwe takie mistrzostwo jakie na spotkaniu zaprezentował autor.
Do takiej biegłości dochodzi się latami i nauka nigdy się nie kończy. Choć z wykształcenia Pan Rajmund Królik jest leśnikiem i technikiem biurowym to gotowanie było zawsze jego wielką, życiową pasją. Tylko moimi umiejętnościami mogłem przekonywać moich kolejnych pracodawców, że warto mnie zatrudnić - śmieje się Pan Rajmund. Pracował w wielu restauracjach a jego przygoda z carvingiem zaczęła się w restauracji chińskiej gdzie spotkał swojego mistrza Lou, który wprowadził go w tajniki carvingu.

Do uprawiania takiej sztuki koniecznych jest trochę narzędzi kuchennych przydatnych do dekorowania . Ale podstawą udanych działań kulinarnych jest ostry nóż co podkreślił mistrz. Nie tylko zresztą do dekorowania, a do wszystkich prac związanych z gotowaniem i przygotowaniem potraw.

Oprócz skomplikowanych i czasochłonnych dekoracji wymienionych na początku Pan Rajmund pokazał kilka łatwiejszych kompozycji z pomidora, ogórka, marchewki i jabłka oddobionych dodatkowo sałatą. Pokazał również sposób mocowania tych dekoracji na talerzu. Słowo czasochłonny jest tu oczywiście względne. Wyrzeźbienie misternej róży z twardego przecież warzywa jakim jest burak zajmuje mistrzowi zaledwie 5 minut.

Obecnie Pan Rajmund Królik jest szefem kuchni w trzygwiazdkowej restauracji wałbrzyskiej działającej również jako klub muzyczny. Wspólpracuje również z dwiema szkołami gastronomicznymi w regionie.

Chociaż z uznaniem wyrażał się o mistrzach tej sztuki - Mirosławie Bobrowskim, Marku Rybackim czy Czechu Ludku Prochasce, sam nie bierze udziału w zawodach. Nie czuję potrzeby rywalizacji, zarówno gotowanie jak i carving są dla mnie przyjemnością samą w sobie - mówi autor książek Carving i Wielka księga carvingu. Również o tych książkach była mowa w trakcie spotkania. Projekt pierwszej - Carving - został przez autora wysłany do stu wydawnictw, z których odpowiedziało jedno. Starannie wydana edytorsko, sprzedała się w ilości ok. 20 tysięcy egzemplarzy co na dzisiejsze czasy jest prawdziwym bestsellerem (przeciętny nakład to pięć tysięcy). W tej sytuacji wydanie drugiej nie stanowiło już większego problemu. Obie książki (przepięknie wydane), w których dekorowanie stołu za pomocą carvingu opisane są krok po kroku są do nabycia w Bibliotece przy ul. Świdnickiej 15 oraz na stronie internetowej wydawcy www.adoculos.pl

Małgorzata Grudzińska

 

---

 

Miejska Biblioteka Publiczna w Świebodzicach zaprasza na spotkanie autorskie
03.06.2009 r.

Miejska Biblioteka Publiczna w Świebodzicach zaprasza na spotkanie autorskie z Danielem Wojtuckim, historykiem-archiwistą, doktorantem Uniwersytetu Wrocławskiego (Instytut Historyczny), współautorem książki Pomniki dawnego prawa karnego na pograniczu polsko-czeskim. Temat spotkania: 

Kat i jego warsztat pracy na przykładzie Świebodzic 
od XVII do połowy XIX wieku.

 Spotkanie odbędzie się 04 czerwca 2009 roku w bibliotece przy  ul. Świdnickiej 15, o godzinie 17.00.

                                            Z A P R A S Z A M Y

    

 

---

 

---

Pisarz z gitarą - Spotkanie z Kazimierzem Szymeczką
11.05.2009 r.

Dnia 07 maja 2009 roku Oddział Dziecięcy Miejskiej Biblioteki Publicznej
w Świebodzicach zaprosił na spotkanie autora książek dla dzieci i młodzieży pana Kazimierza Szymeczkę. Impreza z uwagi na liczną grupę biorących w nim udział dzieci (około 100 uczniów klas IV, V i VI ze świebodzickich szkół podstawowych) odbyła się w Miejskim Domu Kultury.

Pan Kazimierz Szymeczko bardzo szybko nawiązał doskonały kontakt z młodymi czytelnikami, którzy jak się okazało byli świetnie przygotowani do spotkania. Nie tylko znali dorobek pisarski autora, ale zadawali również mnóstwo ciekawych pytań. Pisarz nie krył zadowolenia, że ma okazję porozmawiać z tak aktywną i oczytaną grupą dzieci.

Kazimierz Szymeczko urodził się i mieszka w Rudzie Śląskiej. Z wykształcenia jest polonistą ukończył filologię polską na Uniwersytecie Śląskim. Z zawodu jest nauczycielem i od ponad 10 lat bibliotekarzem. Organizuje sesje gier fabularnych, współpracuje z pismami dla dzieci. Jest laureatem konkursu literackiego „Uwierz w siłę wyobraźni”. Pisze książki fachowo
i dowcipnie od 1996 roku. Oto tytuły dotychczas wydanych książek : „Fałszerze w sieci”, „Kłopoty Komendanta Roka”, „Pościg za czarna hondą”, „Tajemnica jednej nocy”, „Święty w kapeluszu”,”Historia Polski w opowieściach”,”Pomolowana historia”, Sprawa dla Rozsupływacza”, „Zemsta Budzika. Opowiastki domowe”. (Wszystkie można wypożyczyć
w bibliotece).

Na pytanie co pisarz robi w wolnych chwilach odpowiedział, że oczywiście bardzo dużo czyta, ale również gra w szachy, piłkę ręczną , koszykówkę, pływa, biega po lesie, jeździ na wycieczki i gra na gitarze. Na spotkanie autor zabrał gitarę więc zagrał i zaśpiewał wspólnie z dziećmi wesołe piosenki, co wprawiło wszystkich w doskonały nastrój.
Najwięcej pytań uczniowie zadawali panu Kazimierzowi na temat jego twórczości.

Dlaczego zaczął pisać książki ? Jak wyznał autor zawsze lubił przedmioty humanistyczne język polski (stąd wybór jego studiów) oraz historię, geografię i biologię. W związku z tym, że zawsze bardzo lubił czytać uznał, że ma wiele pomysłów na teksty, które być może zainteresują innych.

Z potrzeby czytania wyrasta potrzeba pisania i... tak to się zaczęło.
Pierwszą książkę napisał gdy miał 30 lat (naturalnie pisał dużo wcześniej, ale początek swojej pisarskiej kariery datuje od pierwszej wydanej książki). Tą pierwszą napisaną książką, która do tej pory doczekała się już trzech wydań jest „Historia Polski w opowieściach”.

Dzieci były zainteresowane jak długo pisze się książkę. To oczywiście zależy od tematyki jeżeli jest to książka historyczna to wiele czasu trzeba poświęcić na zbieranie materiałów toteż pisanie trwa dłużej, nawet rok. Natomiast w przypadku powieści przygodowej, gdy ma pomysł na fabułę to samo pisanie zajmuje 3-4 miesiące. Pisząc książki zawsze stara się gruntownie zbadać temat jeżeli akcja dzieje się np. w szpitalu to konsultuje się ze znajomą pielęgniarką, natomiast sprawy dotyczące wątków kryminalnych omawia z kolegą, który jest policjantem. Są dni, gdy pisanie idzie bardzo opornie, pan Kazimierz przyznał się, że wypija wtedy kawę za kawą i w nieskończoność poprawia jedno zdanie. Ale bywa również tak, że zaczyna pisać o godzinie 18.00 i pochłonięty pracą nie zauważa, że minęła noc, jest ranek a przed nim stos zapisanych kartek.

Czytelnicy z troską pytali czy od pisania nie boli pisarza ręka na co pan Kazimierz odpowiedział, że zazwyczaj wykorzystuje do pisania komputer, ale gdy pisze piórem to chociaż jest leworęczny potrafi również pisać prawą ręką.
Na zakończenie spotkania czytelnicy mogli zakupić książkę autora i uzyskać wpis z autografem. Natomiast pan Kazimierz Szymeczko otrzymał upominki ze Świebodzic. 

Możliwość poznania autora i jego książek, rozmowa, wspólne śpiewanie piosenek, zdobycie autografu a przede wszystkim wielka serdeczność pana Kazimierza jego dowcip i bezpośredniość sprawiły, że wszyscy byli ze spotkania bardzo zadowoleni i na długo zachowają je w pamięci.

    

    

    

    

    

     
 
     
 
    

Alicja Głąb, Ewa Tadeuszak
Oddział Dziecięcy MBP w Świebodzicach

 

O ŚWIEBODZICACH - NAUKOWO
30.04.2009 r.

W ramach obchodów jubileuszu 730 - lecia Świebodzic odbyła się w dniu 18 kwietnia 2009 roku sesja popularnonaukowa. Przypadło to w sobotę aby jak największa liczba zainteresowanych mogła w tym ważnym intelektualnym wydarzeniu wziąć udział. Otwarcia sesji dokonała Przewodnicząca Rady Miejskiej Pani Elżbieta Horodecka, która witając gości mówiła , że duszę miasta stanowią jego mieszkańcy. Kontynuując niejako ten wątek, prowadząca Małgorzata Grudzińska podkreśliła lokalny potencjał naukowy pozwalający na zorganizowanie takiej konferencji.

Wśród autorów wykładów znaleźli się: prof. dr hab. Wanda Wojtkiewicz - Rok, prof. dr hab. Małgorzata Chorowska, mgr Anna Małachowicz, prof. dr hab. Krzysztof Jaworski, dr Roman Macioszek, mgr Janusz Kujat i Jerzy Gibek.
Prof. Wanda Wojtkiewicz - Rok (historyk medycyny) wygłosiła wykład poświęcony osobie Jana Mikulicza A konkretnie jak prof. Mikulicz Radecki był postrzegany przez najbliższe mu otoczenie. Jak podkreśliła Pani Profesor, w okresie międzywojennym osoba Mikulicza nie budziła większych emocji w Polakach. Dyskusje dotyczące pochodzenia Mikulicza rozpoczęły się dopiero po wojnie, kiedy to w granicach państwa polskiego znalazł się Wrocław, miejsce zamieszkania, oraz sedziba katedry chirurgii, którą kierował Mikulicz. Była to próba - jak podkreśliła prof. Wojtkiewicz - Rok - oswajania niemieckości. Jednak nawet uczestniczący w sesji w 2000 roku wnuk profesora dr Johann-Georg von Mikulicz Radecki prosił by nie dochodzić narodowości Mikulicza a biorąc pod uwagę różnorodne wersje jego imienia (Johannes, Johann, Jan), których Mikulicz sam używał, skłonić się raczej do europejskiego kosmopolityzmu.

Problem z polskością czy też raczej słowiańskością ziemi dolnośląskiej istniał zresztą od pradziejów. Ustalenie przybycia Słowian na te ziemie było zawsze gorącym tematem dla naukowców po obu stronach granicy. Próbę wyjaśnienia tej zagadki podjął w swoim referacie prof. Krzysztof Jaworski, który na podstawie wykopalisk archeologicznych i znalezionych tam skarbów określał z jakich kierunków przybyli osadnicy, w którym - prawdopodobnie - wieku i jakie więzi łączyły ich ze słowiańskością. Profesor wielokrotnie - i również tym razem - podkreślał, że Świebodzice oczekują w tym względzie na przeprowadzenie badań archeologicznych. A jeśli nie Świebodzice to chociażby Ciernie. Tymczasem podstawą jego wykładu było osadnictwo w rejonie Świebodzic a konkretnie grodziska w Nowym Jaworowie, Dobromierzu i Starym Książu.
Profesor Małgorzata Chorowska na wstępie swojego wykładu powiedziała, że przestudiowanie problematyki świebodzickiej postawiło przed nią wiele pytań dotyczących początków miasta. Głównie dlatego, że miejscowości o takiej pisowni jak niemieckie Świebodzice (Freiburg) jest w Europie wiele i trudno zlokalizować przybyłych osadników. Jedną ze wskazówek do tego typu rozważań jest plan, na którym zostało zbudowane miasto. W tym względzie Świebodzice nie odbiegają wyglądem od wielu śląskich miast takich jak Świdnica, Złotoryja, Lwówek Śląski czy Nowogrodziec co widać wyraźnie na rysunkach XVII-wiecznego rysownika Wernera.

Łatwiejszą sytuację miała Pani Anna Małachowicz, której wykład dotyczył murów obronnych Świebodzic. A że te - jako nieliczne na Śląsku - zachowały się w prawie siedemdziesięciu procentach więc są znakomitym materiałem do badań zarówno dla historyków, jak i historyków wojskowości a także - jak w przypadku naszego gościa - architektów.
Literackie spojrzenie na miasto rzucił doktor Roman Macioszek przywołując - wbrew powszechnemu mniemaniu - wiele utworów literackich, w których Świebodzice zostały opisane. Poczynając od Johanna Wolfganga Goethego, który jeden rok poświęcił na podróż po Śląsku, pokłosiem czego były liczne wiersze. Przy czym należy dodać, że jego wrażenia zależne były od stanu jego uczuć. Dr Macioszek zacytował też wiersz z kroniki Naso, który opisywał najazd husycki na miasto w roku 1428 a także opowiadanie o wójcie z Cierni Johannesie Seidlu.

Wizerunek naszego miasta - a w każdym razie jego istotne elementy można odnaleźć także na świebodzickim pieniądzu zastępczym, o którym opowiadał Pan Janusz Kujat. W szczególności zaś o propagandzie politycznej uprawianej za jego pomocą. Wizerunek miasta przedstawiany na bonach zastępczych często nie przypominał rzeczywistego wyglądu miasta ale jego istotne szczegóły już tak. Jak na przykład komin z logo Gustawa Beckera czy zegary z jego fabryki.
Łącznikiem między dawnymi a nowymi czasy był Pan Jerzy Gibek, którego wykład dotyczący poczty obejmował co najmniej okres dwustuletni, od powstania poczty dyliżansowej i lokalizacji posterunków pocztowych w Świebodzicach aż po czasy współczesne.

Urząd Miejski planuje wydanie materiałów pokonferencyjnych z dołączonym filmem DVD.

Nie zmieścił się w programie film poświęcony światowej sławy matematykowi Filipowi Rosenau. Na jego projekcję zaprasza Miejska Biblioteka Publiczna w dniu 14 maja 2009 r. o godz. 17.00 w bibliotece przy ul. Świdnickiej 15.

     
 
     
 
     
 
     
 
     
 
     
 
     
 
     
 
     
 
     
 
     
 
     
 
     
 

Małgorzata Grudzińska

 

---

 

BIBLIOTEKA DLA SENIORÓW
03.04.2009 r.

Miejska Biblioteka Publiczna oferuje nowe usługi biblioteczne skierowane do seniorów.
Ich realizacja przebiegać będzie trójtorowo z wykorzystaniem zarówno tradycyjnego nośnika słowa pisanego jakim jest książka w formie kodeksowej jak i nowoczesnych nośników informacji jak film i internet. Mamy nadzieję, że projekt ten zostanie z dużym zadowoleniem przyjęty przez naszych czytelników i użytkowników.

W każdy pierwszy czwartek miesiąca, w bibliotece przy ulicy Świdnickiej 15 odbędzie się projekcja filmu. Przewiduje się różnorodny repertuar, w zależności od upodobań oglądających i zgodny z ich sugestiami. Na pewno będą to filmy biograficzne, ekranizacje powieści ale także głośne hity filmowe ostatnich lat, komedie, filmy sensacyjne i obyczajowe. Początki projekcji o godzinie 11.00.

Uruchamiamy akcję Książka na telefon. Z usługi mogą korzystać wszyscy mieszkańcy Świebodzic mający problem z dotarciem do biblioteki, dzwoniąc pod nr 0 74 666 95 74. Osoby dysponujące dostępem do internetu mogą przesłać swoje zamówienia na adres internetowy: mbp_swiebodzice@hotmail.com. Wypożyczanie książek jest bezpłatne. Dostawa książek do czytelnika - w każdy drugi czwartek miesiąca. Możliwość zamówienia książek do okolicznych miejscowości - Mokrzeszów, Cieszów, Grochotów, Olszany.

Biblioteka oferuje też pomoc w nabyciu podstawowych umiejętności obsługi komputera m.in.:

• włączanie i wyłączanie komputera,
• założenie poczty mailowej,
• wyszukiwanie informacji w internecie,
• praktyczna umiejętność pisania dokumentów,
• korzystanie z portali społecznościowych np. nasza- klasa: zakładanie własnego profilu, szukanie znajomych, dopisywanie się do klas i szkół itp.

Warsztaty będą się odbywać w grupach dwuosobowych od poniedziałku do piątku
w godz. od 9.00 do 10.00 w bibliotece przy ul. Świdnickiej 15. Prosimy o wcześniejsze telefoniczne umawianie się na warsztaty pod nr telefonu 0 74 666 95 75.

Małgorzata Grudzińska
dyr. Biblioteki

---

Stare kobiety są solą ziemi, czyli wieczór autorski Jolanty Wiechy 03.04.2009 r. Gościem marcowego Dyskusyjnego Klubu Książki była autorka debiutanckiej książki Przebierz się za Niemkę. Urodzona i wychowana we Wrocławiu Jolanta Wiecha, ku miłemu zaskoczeniu świebodzickich bibliotekarek, okazała się naszą koleżanką po fachu. Niestety, krótki dwugodzinny czas spotkania autorskiego nie tylko nie pozwolił na wymianę doświadczeń zawodowych, ale z trudem wystarczył na omówienie i dyskusję nad książką. Tym bardziej, że tym razem spotkanie wzbogaciły aktorskie popisy Anny Golonki (aktorka teatralna), w wykonaniu której usłyszeliśmy monologi Frau D. Książka ta jest zapisem doświadczeń autorki, która, wielokrotnie wyjeżdżając do Niemiec, opiekowała się ludźmi starszymi. U bohaterki książki Frau D. Jolanta Wiecha była kilkakrotnie w latach 1990 - 2002. Znajomość języka niemieckiego początkowo nie pozwalała na swobodne rozumienie chlebodawczyni, która nota bene była straszną gadułą, ale "szkolny" niemiecki szybko został opanowany, co zrozumiała nawet Frau D i od tego czasu jej rozmowy telefoniczne częściej odbywały się za zamkniętymi drzwiami. A biegła znajomość języka pozwoliła autorce na swobodne czytanie gazet, oglądanie telewizji i porozumiewanie się z innymi. W swojej książce Jolanta Wiecha opisała zjawiskowy kurort Bad Pyrmont pod Hanoverem, który nazwała Bad Gesundheit. Na spotkaniu mówiła, że nasze dolnośląskie uzdrowiska śmiało mogłyby z nim konkurować, chociaż dużą atrakcją jest tam piękny szesnastowieczny zamek. Opieka nad Frau D. polegała na robieniu zakupów, gotowaniu i dotrzymywaniu towarzystwa starszej pani. Starszej, tj. ponad dziewięćdziesięcioletniej, z poważnymi zaburzeniami równowagi i mocno ograniczonej ruchowo. Ograniczenia związane z wiekiem nie wpływały zasadniczo na zdolność postrzegania świata przez Frau D., a w prawieniu złośliwości i dotkliwych komentarzach nie miała sobie równych. Ale były również miłe momenty i chwile prawdziwej troskliwości ze strony Frau D. Zwłaszcza wtedy kiedy Frau D. w każdym pojawiającym się w ich towarzystwie mężczyźnie widziała potencjalnego męża Joli lub kiedy robiły sobie roladowo-cytrynową ucztę, nie zakłóconą ewentualnym wybuchem złego humoru Frau D.  Mimo niezłej kondycji umysłowej zdarzały się Frau D. wpadki związane z jej wiekiem. A to zapomniała jak się nazywa, nie mogła sobie przypomnieć, czy Ruth to jej córka, czy siostra lub podejrzewała, że ktoś zamienił jej protezę. Za to na swój temat miała wyrobione zdanie: jestem pogodna, mam dobry charakter, lubię sprawiać innym przyjemność, no i jestem damą. A także, co koniecznie trzeba odnotować, Frau D. była znakomicie wykształcona, bo jak mówiła - doszukując się podobieństw między sobą a Jolą: tyle mamy ze sobą wspólnego. No i jesteśmy obie wykształconymi kobietami, czyż nie tak ? Pani jest po studiach a mój mąż miał przecież dwa fakultety. Mówiono do mnie Frau doktor D. Książka, która miała być prywatną cegiełką do polsko-niemieckiego pojednania, niemal doprowadziła do ostrej kłótni pomiędzy uczestnikami spotkania. No cóż, stosunki polsko - niemieckie nigdy nie były łatwe, za to łatwo wywoływały emocje. Jak widać duże i jak widać do tej pory.

 

---

Spotkanie z Jolantą Wiechą,   autorką książki Przebierz się za Niemkę

Miejska Biblioteka Publiczna w Świebodzicach zaprasza na spotkanie z Jolantą Wiechą, autorką książki Przebierz się za Niemkę. Debiutancka książka Jolanty Wiechy to pogodna, zaprawiona humorem ale i miejscami gorzka opowieść o trudnej relacji dwóch kobiet - schorowanej, starszej Niemki i opiekującej się nią polskiej gastarbaiterki. Autorka, pisząc o Frau D. nie zamierzała odegrać się za doznane przykrości (trzeba tutaj dodać, że historia jest prawdziwa). Wręcz przeciwnie - nieco górnolotnie chce nawet, by książka była jej prywatnym wkładem w porozumienie między narodami.  Dialogi z tej książki zaprezentuje wrocławska aktorka Anna Golonka. Spotkanie odbędzie się dnia 26 marca 2009 roku o godz. 17.00  w Bibliotece przy ul. Świdnickiej 15.

 

---

---

KIESZENIE PEŁNE CZEREŚNI CZYLI OWOCOWE SPOTKANIE  Z IZABELĄ SOWĄ 04.03.2009 r. Gościem lutowego spotkania była młoda - ale o sporym dorobku pisarskim autorka - Izabela Sowa. W ramach akcji Autor na żądanie Izabela Sowa odwiedziła biblioteki na Dolnym Śląsku, w tym także świebodzicką.  Autorka mówiła o swoim dzieciństwie w Stalowej Woli, z której pochodzi. Mój dom był bardzo demokratyczny - wspomina pisarka. Mama wychowywała mnie trochę po hippisowsku ale z pdkreśleniem ogromnego szacunku dla innych. Tolerancja to jest właśnie kapitał, który Izabela Sowa otrzymała na dalsze życie. Temat wywiązał się przy okazji dyskusji nad książką Ścianka działowa.  Przedstawiono tam scenę uczestnictwa głównego bohatera w Marszu Tolerancji, który co roku odbywa się w Krakowie. To nie jest wyraz mojej sympatii lub antypatii dla kogokolwiek a jeśli ktoś chce to uznać za demonstrację moich poglądów to owszem ale tylko dla szeroko pojętej tolerancji - mówiła pisarka. Pisarka podkreślała szacunek dla wszystkich istot ludzkich i dla różnych grup jeżeli dzielę ludzi w jakiś sposób to wyłącznie na dobrych i złych. Zresztą ta tolerancja rozciąga się nie tylko na ludzi. Izabela Sowa od wielu lat jest wegetarianką. Decyzję o pisaniu książek autorka podjęła późno. W podstawówce byłam dobra z polskiego i miałam dobrą polonistkę czego zupełnie nie mogę powiedzieć o nauczycielce języka polskiego w liceum. To nie była osoba, która mogła kogokolwiek motywować do pisania. Jeśli chodzi o języki to z przyjemnością wspomina za to angielski i rosyjski. Nie było jednak nikogo w tej szkole, kto powiedziałby dziewczyno pisz bo masz ogromny potencjał. Łatwość pisania przydała się za to na studiach psychologicznych (Uniwersytet Jagielloński). Izabela Sowa stwierdziła, że z łatwością przychodzi jej pisanie esejów, świetnie idą jej egzaminy pisemne a ponieważ czuła się trochę osamotniona brakiem bliskich osób zaczęła pisać do szuflady. Myślę, że był to rodzaj terapii dla siebie samej mówi pisarka. Zresztą szkoliła pióro nie tylko po polsku. Dorabiała sobie tłumaczeniem tekstów z języka angielskiego oraz udzielała korepetycji z tego języka.  Pierwsza książka, którą napisała to Smak świeżych malin wydana u Prószyńskiego. Warto jest debiutować w dużej firmie. Profesjonalne wydawnictwo jest dla początkującego pisarza błogosławieństwem. Odpada cała kampania promocyjno - reklamowa, kłopoty finansowe, rozliczenia. Dobry redaktor nawet tytuł potrafi wymyślić śmieje się pisarka. Przestrzegała jednak przed podpisywaniem umów lojalnościowych gdyż jak stwierdziła można okazać się trybikiem w maszynie. I to wcale nie najważniejszym. Po wydaniu pierwszej książki wydawnictwo zapytało pisarkę czy ma pomysł na kontynuację. Mam odpowiedziała autorka myśląc o tym ile to scenek jeszcze zostało z pisania Smaku świeżych malin. Publiczności zgromadzonej w bibliotece wyjaśniła, że jej styl pisania przypomina patchwork. Składa go z kawałeczków, układa ze scenek. Czasami któreś zostają i wtedy są do wykorzystania w innych książkach. Kolejne książki z "owocowej" serii to Cierpkość wiśni, Herbatniki z jagodami i Zielone jabłuszko.  W pisarstwie Izabeli Sowy zdecydowanie widać szkiełko i oko psychologa. Jej pisarstwo dotyczy człowieka. Właśnie człowieka bo Izabela Sowa nie jest pisarką tylko dla kobiet. Raz pisze z punktu widzenia kobiety, raz mężczyzny. Płeć nie jest ważna mówi, ważny jest człowiek, z jego radościami i smutkami, porażkami i sukcesami, spełnieniami i tęsknotami. Może dlatego mówiąc o własnych fascynacjach literackich Izabela Sowa wysoko oceniła znakomity debiut Sylwii Chutnik Kieszonkowy atlas kobiet, w którym być może odnalazła znajome sobie i bliskie klimaty ale też wymieniła całą grupę znakomitych pisarzy (Keret, Vonnegut, Kundera) z Johnem Galsworthym na czele. Miało też spotkanie z Izabelą Sową zdecydowanie humorystyczne akcenty. A to przy okazji dyskusji o serialach telewizyjnych, o których autorka często wspomina w książce Ścianka działowa. Pisarka nie jest ich wielbicielką ale gdyby czas jej na to pozwalał oglądałaby Dra House'a. Opisując dokładnie scenę opowiadania o szlifowaniu pamięci musiała sięgnąć do internetowego archiwum Mody na sukces, które rzuciło światło na skomplikowane relacje rodzinne i osobiste rodziny Forresterów. Docenia jednak rolę seriali jako elementu rozrywki i relaksu dla osób starszych. Książki Izabeli Sowy to nie pełne optymizmu poradniki jak żyć. Pomimo obyczajowej otoczki i kobiecej etykietki to książki skłaniające do przemyśleń i refleksji, bez tandetnego lukru i szczęśliwych zakończeń. To raczej książki pełne obiektywnych sytuacji i niewygodnych czasami prawd. Niewygodnych zarówno dla bohaterów jak i czytającego. Książki głęboko prawdziwe.                                                                        Małgorzata Grudzińska

---

 

 

SPOTKANIE Z BARTŁOMIEJEM RANOWICZEM
18.02.2009 r.

W kilkuletniej już tradycji Miejskiej Biblioteki Publicznej w Świebodzicach styczniowe spotkania są zwykle bardziej związane z regionalizmem niż pozostałe organizowane w trakcie roku. Bądź to przez osobę twórcy związanego z regionem bądź ze względu na tematykę spotkania.

I tak w roku 2006 gościem styczniowego spotkania był Marek Krajewski (pisarz kryminałów mocno osadzonych w realiach przedwojennego i wojennego Wrocławia), w 2007 roku był to Romuald Łuczyński, pisarz i redaktor naczelny miesięcznika Sudety, w 2008 roku znakomita pisarka, mieszkająca na Dolnym Śląsku - Olga Tokarczuk.

    

W ostatni czwartek stycznia w Bibliotece odbyło się spotkanie z Bartłomiejem Ranowiczem, właścicielem księgarni regionalnej " Stary Zdrój" w Wałbrzychu. Określenie "właściciel księgarni" jest jednak zdecydowanie zbyt skromne w odniesieniu do osoby Pana Bartka. Z urodzenia jestem Krakusem jak mówi o sobie i chociaż uważa, że miejsce urodzenia człowieka jest czymś niezmiennym (bo zmienić można wszystko - imię, nazwisko a nawet płeć) to nie jest specjalnie oddany swojej rodzimej ojczyźnie. Po klasycznych wojskowych tułaczkach (ojciec był oficerem i lekarzem wojskowym) w roku 1954 rodzina Ranowiczów trafiła do Wałbrzycha.

Zainteresowanie regionalizmem i miłość do Dolnego Śląska zaczęły się u Bartłomieja Ranowicza od wczesnych lat szkolnych. A to dzięki jego wychowawcy, młodemu historykowi po Uniwersytecie Jagiellońskim, który zabierał dzieci na wycieczki i wędrówki. Ugruntowaniem tej pasji była działalność harcerska, która turystykę pieszą miała wpisaną jako jedną z form swojego działania wybór geografii jako kierunku studiów był naturalną konsekwencją tych wszystkich zainicjowanych wcześniej zainteresowań i pasji.

    

Wzorem geografa regionalnego był dla Bartłomieja Ranowicza jego profesor Wojciech Walczak, zajmujący się geomorfologią Sudetów i krajobrazem geograficznym Dolnego Śląska.
Bartłomiej Ranowicz jest współautorem kilku książek, w tym najlepszego, jak do tej pory, trzytomowego przewodnika Sudety (wraz ze Zbygniewem Martynowskim, Krzysztofem Mazurskim, Włodzimierzem Koszarskim oraz Januszem Czerwińskim) opisującego ponad 800 sudeckich tras. Wyczerpuje to temat gdyż przewodnik ten oprócz tras powszechnie znanych opisuje te nieznane, oprócz tras łatwych i popularnych opisuje również te trudniejsze.
Turystyka i przewodnictwo turystyczne to kolejne pasje Bartłomieja Ranowicza. Jego pierwsza przewodnicka praca powst ała w roku 1963 i opisywała trasę Wałbrzych - Struga - Stare Bogaczowice. Na studiach pisywał do Wierchów, był też inicjatorem oryginalnego przejścia granicy, w czasach kiedy to przepisy graniczne powodowały inny model ruchu turystycznego.

Na spotkaniu była mowa o regionalizmie w ogóle. Pan Bartłomiej Ranowicz jest wielkim jego zwolennikiem. Nawet w tej najmniejszej "atomowej" niemal postaci. Mówiąc o literaturze regionalnej, gość spotkania podkreślał ważność powstawania monografii, nie tylko miejscowości, ale także wszystkich, nawet najmniejszych "atomów" regionalizmu takich jak ulice, poszczególne zabytki, elementy przyrodniczo-geograficzne.

    

Dużo miejsca w omówieniu literatury regionalnej Bartłomiej Ranowicz poświęcił "epokowemu" wręcz dziełu, autorstwa Marka Staffy a mianowicie Słownikowi geografii turystycznej Sudetów. Słownik ten wychodzi od roku 1989 do 2008, obejmuje 21 tomów i w opinii Bartłomieja Ranowicza jest najlepszym tego typu opracowaniem na świecie. Wydawnictwo to jest wręcz znakomitym przykładem wydawnictwa regionalnego gdyż obejmuje obszar Sudetów, wyłącznie polską jego część, długą na 350 a szeroką na 50 kilometrów.

Dziewiętnaście lat powstawania opracowania naukowego to na tyle dużo, że powinien powstać suplement do tego dzieła. Jak mówił Bartłomiej Ranowicz jest to dzieło życia Marka Staffy i życie nanosi do niego poprawki. Czy sam autor będzie chciał je nanieść do swojego dzieła - nie wiadomo. W niczym to jednak nie umniejsza wielkości tej wspaniałej publikacji.
Z geograficznego i turystycznego punktu widzenia wysoko została oceniona przez Bartłomieja Ranowicza książka Janusza Czerwińskiego Dolny Śląsk. Jest to najlepszy przewodnik po Dolnym Śląsku stwierdził Bartłomiej Ranowicz.
Wśród książek, które regionu dotyczą są takie, których tytuł sugeruje wyraźnie, że dotyczą danego regionu np. Dolny Śląsk jak również takie, których tytuł w żadnej mierze nie sugeruje związków z Dolnym Śląskiem a 2/3 książki jest mu poświęconej np Prawda o Wunderwaffe.

    

Na spotkaniu była też mowa o mniejszych formach wydawniczych, wpisujących się jak najbardziej w nurt wydawnictw regionalnych a mianowicie o widokówkach. Jest to prosta forma wydawnicza, związana w 100 % z regionem i chociaż jest znakomitym przykładem kultury obrazkowej o ironio chyli się ku upadkowi. W dobie cyfrowych nośników obrazu i elektronicznych sposobów przekazywania informacji, ten tradycyjny i mający już ok. 150 lat sposób komunikowania się ludzi odchodzi do przeszłości. A jednak widokówka była znakomitą reklamówką regionu, trafiała do wielu rąk i do dzisiaj pozostaje elementem kultury obrazkowej łączącej tradycję z nowoczesnością.

Z ulubionych miejsc na Dolnym Śląsku Bartłomiej Ranowicz mówił o Zamku Grodno. Z wielu powodów zamek ten zasługuje na szczególne potraktowanie, z racji położenia, walorów przyrodniczych, geomorfologicznych i zabytkowych. Na dowód, że nie tylko on jest tego zdania pokazał nową książkę Romualda Łuczyńskiego Zamki, dwory i pałace w Sudetach, której okładkę zdobi właśnie widok zamku Grodno.

    

Z dyskusji, która wywiązała się po spotkaniu wynikało, że zamek ten (a być może legenda związana z księżniczką Małgorzatą, której szkielet - oczywiście po liftingu - jest atrakcją turystyczną) rozpalał wyobraźnię pisarzy już dawno. Paul Keller, dziewiętnastowieczny pisarz urodzony w Milikowicach, akcję swoich trzech powieści umieścił właśnie na zamku Grodno. Wzmiankę o tym zamku znajdziemy również w poemacie Śląsk Zygmunta Stęczyńskiego.

Bartłomiej Ranowicz jest również wielkim zwolennikiem fotografii. To znakomity sposób utrwalania współczesności dla potomności - mówił na spotkaniu. Sam również fotografuje. Zdjęcie Świebodzic z lotu ptaka zamieszczone w świebodzickiej monografii jest właśnie autorstwa Bartłomieja Ranowicza. Gość spotkania pokazał również całą kolekcję fotografii dolnośląskich ratuszów, nie wyłączając świebodzickiego.

    

Prawie trzy godziny spotkania nie wyczerpały jego tematyki.. Narciarstwo, schroniska górskie, atrakcje turystyczne Dolnego Śląska, na to wszystko zabrakło czasu. Na szczęście Bartłomiej Ranowicz obiecał kolejny raz spotkać się z sympatykami regionalizmu w Świebodzicach.

 
    

Małgorzata Grudzińska

 

---

Spotkanie z Mariuszem Urbankiem
04.02.2009 r.

W drugim tygodniu ferii zimowych najmłodsi czytelnicy naszej biblioteki mieli okazję spotkać się z Panem Mariuszem Urbankiem - dziennikarzem, felietonistą i pisarzem. Ponadto miłośnikiem Wrocławia i Dolnego Śląska, w którym zakochał się po przyjeździe do stolicy regionu na studia z rodzinnych Krapkowic pod Opolem.

Spotkanie poświęcone było dwóm tomom baśni, napisanym przez naszego Gościa w oparciu o legendy wrocławskie (Mostek czarownic, 1996) oraz dotyczących ciekawych miejsc na mapie naszego regionu (Baśnie dolnośląskie, 2005). Te dwie pięknie ilustrowane książki to niewielki wycinek całego dotychczasowego dorobku autora - na co dzień publicysty "Odry" i "Gazety Wyborczej". Mimo ukończonych studiów prawniczych, Urbanek swoją karierę zawodową związał już w trakcie studiów z dziennikarstwem. Debiutował w studenckim ilustrowanym tygodniku "itd", następnie pracował kolejno w "Przeglądzie Tygodniowym", tygodnikach "Wprost" i "Polityka". W międzyczasie wydał około dwudziestu pozycji książkowych, w tym kilka barwnie opisanych biografii m.in. Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego, Leopolda Tyrmanda, Juliana Tuwima, Jerzego Waldorffa, Stefana Kisielewskiego - Kisiela, dwa wybory felietonów oraz kilka albumów i przewodników po regionie: Wrocław. Tysiąc lat (1998), Wrocław z nieba. Ostrów Tumski (2004), Podróże przez Dolny Śląsk (2005) i wiele innych.

    

Mostek czarownic i Baśnie dolnośląskie są zatem jednymi z wielu książek, które przybliżają czytelnikowi małą ojczyznę autora. Tym, co je wyróżnia, jest wyjątkowa grupa czytelnicza - dzieci, dla której powstały (wyjątkowo szczerej, co autor bardzo sobie ceni). Wyjątkowa jest również ich forma - książki są zbiorami baśni powstałymi na bazie istniejących legend.
Autor rozpoczął spotkanie od udzielenia odpowiedzi na pytanie, skąd zaczerpnął pomysł na stworzenie baśni dla dzieci o takiej tematyce. Mieszkając wiele lat we Wrocławiu, opowiadał swoim dzieciom na dobranoc legendy związane z Krakowem, Poznaniem, Warszawą. Postanowił odszukać związane ze stolicą Dolnego Śląska i ożywić je, dopowiadając brakujące elementy. Chciał przybliżyć pociechom historię miasta w ciekawy dla nich sposób. Powstałe baśnie spotkały się z tak dużym zainteresowaniem dzieci, znajomych, nauczycieli dzieci autora, że zdecydował się je wydać. Kilka lat później Mariusz Urbanek nie wahał się powtórzyć tę przygodę i zaczął wczytywać się w legendy Dolnego Śląska.

    

Baśnie dolnośląskie są efektem zachwytu Mariusza Urbanka nad regionem, który uważa za najpiękniejszy i najciekawszy turystycznie w całym kraju. Porównał Dolny Śląsk do Doliny Loary, który charakteryzuje się występowaniem na niewielkim terenie licznych unikatowych zabytków architektury, głównie zamków.

Metoda pracy nad baśniami, jak zdradził autor, polega na uzupełnianiu, ubarwianiu, niekiedy kompilowaniu znanych legend ze sobą, dopisywaniu pozytywnego zakończenia. Przykładowo w O Karkonoszu zwanym czasem Liczyrzepą pod koniec historii samotnik Karkonosz spotyka małą Agnieszkę, której udaje się z olbrzymem zaprzyjaźnić. W innej, opowiadającej o duchach z zamku Chojnik, autor łączy dwie historie w jedną, dzięki czemu powstaje baśń o duchach kłócących się o pierwszeństwo w straszeniu mieszkańców zamku. Te i inne pomysły pojawiają się w trakcie spacerów z psem. Dlatego autor zawsze przy sobie nosi długopis i kartkę, by nie stracić myśli, którą mógłby zapomnieć. Następnie, późnym wieczorem, zasiada do komputera i przelewa swoje pomysły wprost na twardy dysk. 

    

Dzieci z zainteresowaniem wysłuchały przeczytanych przez autora dwóch baśni. Gość zachęcał je, by interesowały się historią budynków, miejsc, miast, w których żyją i próbowały spisywać poznane historie, by nie zostały zapomniane.
Autor zdradził nam, że pracuje obecnie nad kolejną książką dla dzieci, w której przedstawia co ciekawsze historie krasnali wrocławskich, pojawiających się w mieście. Każdy z nich ma imię (np. Śpioch, Syzyfki, Pracz, Rzeźnik, a nawet Wykształciuch czy Telewizjer), nieznane są jednak ich historie - i tym postanowił się zająć Mariusz Urbanek. Miejmy nadzieję, że po ukazaniu się krasnoludkowych życiorysów, nasz miły Gość odwiedzi nas po raz kolejny i opowie, czego się dowiedział i czy krasnale chętnie dzieliły się z nim swoimi tajemnicami.

    
 
    
 
    

mgr Aniela Gucwa

---

 

BAŚNIOWE FERIE 2009
04.02.2009 r.

Podczas tegorocznych „Baśniowych ferii” w Oddziale Dziecięcym Miejskiej Biblioteki Publicznej w Świebodzicach tradycyjnie już przygotowane zostały ciekawe zajęcia z książką, a ściślej mówiąc z baśnią. Baśnie zawsze były bardzo wdzięcznym i bogatym w treść tematem, toteż i tym razem stały się źródłem inspiracji pomocnym przy organizowaniu spotkań dla dzieci z zimowiska.

22.01.2009 roku odbyło w bibliotece pierwsze baśniowe spotkanie, na którym dzieci usłyszały wiele ciekawych informacji o znanych bajkopisarzach, odgadywały zagadki,opowiadały ulubione bajki i rysowały do nich ilustracje oraz bawiły się przy dźwiękach muzyki.

     
 
    

27.01.2009 roku do biblioteki zaproszony został MARIUSZ URBANEK – pisarz i publicysta z wykształcenia prawnik. Jest on autorem wielu książek dla dorosłych jak również napisanych z myślą o młodym czytelniku zbioru baśni”Mostek czarownic”oraz „Baśni Dolnego Śląska”.

Spotkanie z Mariuszem Urbankiem doskonale wpisało się w baśniową tematykę tegorocznych ferii, którą podjęliśmy wspólnie z Miejskim Domem Kultury w Świebodzicach.

Autor ciekawie opowiadał o swojej twórczości i życiu prywatnym. Dzieci zadawały mnóstwo pytań, a pan Mariusz na wszystkie udzielał wyczerpujących odpowiedzi. Wspominał jak czytał swojemu synowi i córce różne baśnie między innymi smoku wawelskim, poznańskich koziołkach czy warszawskiej złotej kaczce. Niestety nie było wśród nich baśni i legend o Wrocławiu. Postanowił to zmienić i na motywach istniejących w nielicznych polskich przekładach legend
o naszym śląskim grodzie, napisał dla dzieci wspomniane wyżej zbiory baśni. Dzieci z uwagą słuchały czytanych przez pana Mariusza Urbanka baśni o Liczyrzepie i duchach na zamku Chojnik. Na koniec wszyscy otrzymali autograf pisarza, który będzie pamiątką tego miłego spotkania.

29.01.2009 roku dzieci uczestniczyły w zajęciach, których scenariusz oparty został na motywach baśni Hansa Chrystiana Andersena „Królowa Śniegu”. Ta ponadczasowa i uniwersalna baśń ukazuje jak poprzez przyjaźń pokonać samotność. Dzieci poznały pojęcie samotności, odkryły, że w swoich uczuciach nie są odosobnione. Uznały, że najlepszym lekarstwem na samotność jest przyjaciel, do którego trzeba wyciągnąć rękę i zaprosić do wspólnej zabawy.

     
 
     
 
     

Zatem wszyscy przystąpili do integrujących grupę zabaw. Między innymi do rysowania postaci Kaja i Gerdy – należało  obrysować leżącą postać kolegi lub koleżanki, pięknie pokolorować i ... baśniowy bohater gotowy.

Spotkania przyniosły wszystkim wiele radości i niezapomnianych wrażeń oraz po raz kolejny ukazały, że w baśniach tkwi niewyczerpane bogactwo treści, które można odczytywać wciąż na nowo. 

 

Alicja Głąb i Ewa Tadeuszak
Oddział Dzięcięcy
Miejskiej Biblioteki Publicznej
w Świebodzicach

---